Onder de indruk
Hoe tof is dat, een Slechtvalk in de tuin? Ik vind het best wel heel erg tof, want het is een indrukwekkende roofvogel. Hij stort zich met ongekende snelheid uit de lucht om een prooi te grijpen en lager bij de grond is het een ongelooflijk wendbare en snelle jager.
Er is alleen één probleempje voor de lekenbioloog. Door zijn snelheid kun je ‘m meestal niet lekker op je gemak bekijken of op de foto zetten om je waarneming te registreren. Als je ‘m niet toevallig ergens op een tak of een dak tegenkomt, flitst hij meestal aan je voorbij.
Probeer ‘m maar eens waar te nemen!
Precies dat flitsen gebeurt hier in onze achtertuin zo af en toe. We strooien het hele jaar door allerlei soorten vogelvoer en het wemelt hier dus dag in dag uit van de vogels. Groot en klein. En dat is de Slechtvalk niet ontgaan.
Een paar weken geleden zat ik aan mijn werktafel voor het raam te tekenen en te genieten van mijn Groene spechtenvriendin, die mij zo af en toe eens komt uitlachen. Ineens viel er iets uit de lucht en alle vogels stoven in paniek de tuin uit. In een flits zag ik een grote vlek pijlsnel langs de boompjes manoeuvreren en achter de vogels aan gaan.
Ik zeg ‘vlek’ en niet ‘vogel’. Want eigenlijk dénk ik alleen maar te weten wat ik heb gezien. Wat mijn ogen feitelijk zagen, was de wazige en pijlsnelle slipstream van wat wel een vogel moest zijn omdat het vloog. Bruingrijs met wit. En hoekige vleugels.
Als het kan, fotografeer ik mijn waarnemingen altijd. Maar dat kun je bij een jagende Slechtvalk wel vergeten. Soms is het vaststellen van wat je zag dan een kwestie van herkennen en achteraflogica.
Achteraflogica
In het gebied naast onze wijk komen buizerds en kiekendieven voor, maar de kans dat het één van hen was, is bijna nul. Zo heeft er nog nooit één van hen in onze tuin gezeten. Ze vliegen alleen maar schreeuwend en hoog over. En daarbij is hun manier van jagen en vliegen anders. Ze zijn een stuk minder wendbaar en hebben niet het flitsende van een Slechtvalk.
Een eindje verderop staat de televisietoren en daar hebben ze een aantal jaar terug een nestkast gehangen voor de Slechtvalk. Ik weet niet of die nestkast er nog hangt, maar sindsdien hebben we met enige regelmaat Slechtvalken zien jagen en ze in onze tuin gehad. Daardoor herkende ik het gedrag en ben ik er vrijwel zeker van dit er één was. In zo’n geval durf ik dat zonder foto te registreren op waarneming.nl. Als ik minder zeker ben, registreer ik het niet. Dan verschijnt er hooguit een krabbeltje in mijn natuurdagboek.
Eergisteren was de Slechtvalk er weer. En toen had hij waarschijnlijk meer geluk. Want na een snelle flits in mijn ooghoek was het enige bewijs voor zijn bezoek een laag wit met grijze veertjes op het voederhuisje waar even eerder nog een Turkse tortel had gezeten. Onwillekeurig keek ik even achterom. Onze straatpoes lag stealth op de zwarte stoel te slapen en onze kater kneep zijn oogjes even amicaal naar me dicht.
Slecht te zien, zo’n slechtvalk. Het is bijna een kwestie van geloven.